Κιαμπρέρα, Γκαμπριέλο

(Gabriello Chiabrera, Σαβόνα 1552 – 1638). Ιταλός ποιητής. Αρχικά, ο Κ. εργάστηκε στην υπηρεσία του καρδινάλιου Κορνάρο στη Ρώμη. Εξαιτίας, όμως, του ατίθασου χαρακτήρα του και του φόνου ενός αριστοκράτη, αναγκάστηκε να καταφύγει στην πατρίδα του, όπου επιδόθηκε στη μελέτη της φιλολογίας. Ο Κ. διακρίθηκε πολύ σύντομα ως ποιητής και τιμήθηκε ιδιαίτερα από τους δούκες της Τοσκάνης Φερδινάνδο A’ και Κοσμά B’, από τον Κάρολο Εμμανουήλ της Σαβοΐας και από τον πάπα Ουρβανό H’. Απέφυγε, όμως, την προσκόλληση σε οποιαδήποτε Αυλή και διατήρησε την ανεξαρτησία του μέχρι τον θάνατό του. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη της ποίησης και κυρίως με τη λυρική. Υπήρξε μεγάλος θαυμαστής των αρχαίων Ελλήνων και ιδιαίτερα του Πίνδαρου και του Ανακρέοντα, την τεχνοτροπία των οποίων θέλησε να μεταφέρει στην ιταλική ποίηση. Γι’ αυτό τον λόγο ονομάστηκε από τους σύγχρονούς του «νέος Πίνδαρος» και «νέος Ανακρέων». Από τα έργα του, σημαντικότερα είναι: Οι πόλεμοι των Γότθων (1582), Λυρικά ποιήματα (1588), Άλκιππος (1604), Η Φλωρεντία (1615) κ.ά. Τα λυρικά του ποιήματα δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά σε ολοκληρωμένη συλλογή το 1873.